Recensie: De Hemel Begint Bij Je Voeten

Titel: De Hemel Begint Bij Je Voeten
Auteur: Jandy Nelson
Verschenen: September 2015
Pagina's: 286
Uitgever: Blossom Books
Originele Titel: The Sky Is Everywhere
Bindwijze: Hardcover
Prijs: 18,99
Cijfer: 9,0 of 5/5 sterren


Lennie Walker is zeventien, brengt haar tijd het liefst door met een boek en laat poëzie achter voor toevallige voorbijgangers. Als haar temperamentvolle zus Bailey plotseling overlijdt, komt ze er alleen voor te staan. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er opeens twee jongens die haar aandacht vragen - ondanks haar niet-bestaande voorgeschiedenis met de liefde.

Toby was het vriendje van Bailey, en Lennie en hij lijken als enige elkaars verdriet écht te begrijpen. Als Lennie in zijn ogen kijkt, kan ze haar zus soms weer zien. Joe is nieuw, komt uit Parijs, heeft een magische grijns en een ongelooflijk muzikaal talent. Voor Lennie zijn de jongens als zon en maan: bij de een vergeet ze haar verdriet, alleen de ander kan haar troosten. Maar ze weet ook dat als de zon en de maan botsen, de hele wereld explodeert.

Na een lange tijd (serieus, ik heb dit boek in begin december gelezen!) ben ik eindelijk aan mijn recensie toegekomen van De Hemel Begint Bij Je Voeten, oftewel DHBBJV of gewoon De Hemel.

Laten we beginnen hoe ik wist dat dit boek vertaald zou worden.

De eerste bespreking van The Hungry Readers, de YA-leesclub van boekhandel Stevens, was Ik Geef Je de Zon. Ik was nog nooit naar een leesclub gegaan en dit boek was op dat moment net te koop in de boekhandel en het zag er leuk en mooi uit. Ik had ook een "proefhoofdstuk" gelezen en het was best wel leuk. Het was ook niet zo raar dat ik naar die leesclub wilde gaan.

Op de dag van de leesclub zelf was Myrthe Spiteri, de junior-uitgever van Blossom Books aanwezig en ze vertelde dat het andere boek van Jandy Nelson, De Hemel Begint Bij Je Voeten, ook vertaald werd en uitkwam in najaar 2015. Oké, dit is niet helemaal waar, want DHBBJV was al eerder uitgegeven door Moon, maar Blossom Books wilde het heruitgeven in de originele Amerikaanse cover. Deze cover. Ik vond IGJDZ geweldig, dus wilde ik dit boek onmiddelijk hebben. Ik moest een halfjaar wachten.

Het eerste wat ik dacht toen ik DHBBJV zag, was: Wat is dit boek dun! Omdat ik eerder IGJDZ had gelezen, dacht ik dat De Hemel ongeveer even dik zou zijn. Nee dus.

DHBBJV heeft net zoals IGJDZ een mooi verhaal, een mooie schrijfstijl, geweldige personages... Alles was even geweldig. Nou ja, niet alles.

Ik vond IGJDZ adembenemend. Alles was gewoon perfect. Daarom vergeleek ik zonder dat ik dat wilde DHBBJV met IGJDZ, wat een negatief resultaat opleverde. Het was niet super negatief, want dit boek was nog steeds geweldig, maar het zorgde wel voor een lager cijfer. Ik hoop dat ik nog een recensie kan schrijven van IGJDZ, want dan begrijp je het wel.

Lennie was een geweldige personage. Meestal irriteer ik me niet aan de hoofpersoon, maar aan de bijpersonen, zoals in dit boek. Wie ik echt niet uit kon staan, was Toby. Hij is echt... Joe, in tegendeel, is net zo geweldig als Oscar. Oeps, die komt uit een ander boek.

In ieder geval vond ik het net zoals IGJDZ supercool dat Jandy Nelson een artistieke hoek heeft uitgekozen om over te schrijven. IGJDZ gaat vooral over kunst en dan bedoel ik echte kunst, zoals beeldhouwen en tekenen. DHBBJV gaat over muziek en muziek is wat je nodig hebt als je verdrietig bent.

Ook de gedichten verspreid door het verhaal een leuke toevoeging. Ze voegen niet zo veel toe aan het verhaal, maar wel over de personages. Mooi. Het was gewoon mooi.

Op Toby na was er ook nog iets anders wat ik erg irritant vond. Namelijk hoe Bailey was gestorven. Wat ik hiermee bedoel is dat ik steeds in de war raakte hoe Lennie's zus het leven had verlaten. Ik haalde steeds Bailey's dood en de dood van Violets zus in Waar het Licht Is van Jennifer Niven door elkaar en dat ik niet echt fijn.

Verder heb ik niet echt iets aan te merken. Wel raad ik je aan om eerste De Hemel Begint Bij Je Voeten te lezen en daarna pas Ik Geef Je de Zon, omdat ik die twee boeken constant zat te vergelijken. Maar dat kon ook komen omdat ik meer dan een halfjaar op dit boek zat te wachten en hoge verwachtingen had.

Net zoals Ik Geef Je de Zon is De Hemel een echte aanrader. De schrijfstijl is een beetje te vergelijken met die van Vrees Me van Tahereh Mafi. Poëtisch en mooi. Het einde is misschien wel makkelijk te raden, maar laat je daardoor niet tegenhouden. Het staat mooi in de kast en is (helaas) niet zo dik, dus je hebt het in no time uit.